Les 1: Elke mens wil een stempel zetten
“Op maandag lees ik altijd als eerste de rubriek ‘Naschrift’ in Trouw, daar ben ik een groot fan van. Sinds drie jaar heb ik met vriendin Jolanda Roos ook een bedrijf in uitvaarten. Bij een uitvaart moet alles snel, je hebt maar een week, er zijn allerlei emoties en zit je met veel mensen aan tafel – allemaal met een mening. Ook de koude kant. Ik vind dat heel boeiend, om er soepel tussendoor te bewegen en de juiste keuzes aan te bieden. Dat heb ik in de loop der jaren als weddingplanner wel geleerd. Je weet nooit van tevoren welk verhaal je tegenkomt, soms is het groot, soms klein. Het is mooi om te ontdekken hoe ieder mens tijdens zijn of haar leven ergens een stempel op heeft willen zetten, bijvoorbeeld door vrijwilligerswerk of iets anders. Mensen willen betekenisvol zijn.
Bij huwelijken komen die verhalen ook naar boven, op een andere manier. Je hebt maar met twee mensen te maken, voor een veel langer traject. Onze bruidsparen zijn doorgaans wat ouder, als het twintigers zijn, zijn het vaak voetballers. De meesten zijn tussen de dertig en de zestig en hebben al meerdere huwelijken of relaties achter de rug. Dat vind ik juist leuk, dat geeft een andere dynamiek. Vaak zijn er kinderen uit verschillende huwelijken, soms ligt het gevoelig, de relaties binnen de familie. Bij een overledene kunnen natuurlijk ook gevoeligheden spelen, maar dan is wel de beschrijving van iemands leven afgerond, en gaat het om de herinnering.”

Les 2: Bouw aan mooie herinneringen
“Er wordt minder getrouwd, maar ik vind het mooi dat het instituut trouwen er nog steeds is, die behoefte om iets te bezegelen. In mijn gezin vieren wij alles, verjaardagen, maar ook een zonnige zondagmiddag, even naar een mooie plek, een glas wijn erbij. Ik denk dat daar je herinneringen zitten. Momenten markeren, dat is waardevol, los van alle verdriet en ellende die je in het leven tegenkomt.
Mijn eigen huwelijk, in 1994, is voltrokken door mijn vader en mijn zwager, beiden zijn predikant. Ik heb destijds mijn man gevraagd, op oudejaarsavond in Amsterdam toen het vuurwerk afging. Bij mijn cliënten is het altijd andersom: man vraagt vrouw. En ik zie steeds vaker vrouwen die de naam van hun man aannemen, ook als ze voor de derde keer trouwen. Kennelijk is er behoefte aan dat traditionele, zelf herken ik dat niet. Ik was toen nog afdelingshoofd op een geriatische afdeling en had helemaal geen uitgewerkt plan voor die dag. We wilden vooral dat iedereen er van begin tot eind bij was met veel vuurwerk en melkbusschieten , op oudejaarsdagsdag dus. Ik ontmoet nu vrouwen die bij de eerste afspraak al zeggen: ‘oh ik weet al welke jurk in aan wil’. Gek he, ik kan me daar nog steeds niets bij voorstellen.”

Les 3: Je thuisvoelen zit in het contact met mensen
“Ik was een rustig kind. Vrolijk en creatief. Ik kom uit een Trouw-nest, een domineesgezin Mijn vader was Luthers predikant. We zijn vroeger als gezin vaak verhuisd, ik had daar nooit zo’n moeite mee, met steeds weer opnieuw weggaan. Het maakt dat ik goed ben geworden in nieuwe contacten leggen en me snel ergens thuisvoel. Ik heb twee broers, de ene is ook ondernemer, de ander geriatrisch arts. Mijn moeder was heel lang thuis maar is later weer gaan werken. Ik had nooit verwacht dat ik ondernemer zou worden, ik had een heel mooi vak dat ertoe doet en nu verkoop ik een luxeproduct. Ik ben opgeleid als verpleegkundige en heb een jaar of 15 in de psychiatrie gewerkt, als afdelingshoofd op een psychogeriatrische afdeling, ik werkte in de jeugdpsychiatrie en in gevangenissen. Dynamisch en stevig werk waar ik veel van geleerd heb. Maar ik vond het ook zwaar, de problematiek van de mensen met wie ik te maken had, en de beperkingen van de zorg.

Later, toen ik zwanger was van ons vierde kind gingen wij voor de zoveelste keer verhuizen. Ik dacht: ik wil iets anders, en werd ondernemer, zonder dat ik wist wat dat inhield, boekhouden, acquisitie, netwerken. Ik ben gewoon begonnen. Begrafenisondernemer was met kleine kinderen en een man die veel in het buitenland zat moeilijk. Weddingplanner werd ik, in 2006, en nam me voor de beste van Nederland te worden.”

Les 4: Ook perfectionisten kunnen leren loslaten
“Omdat ik een van de eerste planners was in Nederland ging het heel snel. We adverteerden veel en investeerden in onze naamsbekendheid. Toen de eerste bekende Nederlanders zich hadden gemeld ging het balletje rollen. Ik organiseer maximaal 10 tot 15 bruiloften per jaar. Vaak zijn het meerdaagse huwelijken, in binnen- en buitenland. Dat zijn lange intensieve trajecten, we beginnen soms acht maanden van tevoren. Wij regelen alles, van cateraar en entertainment tot techniek en styling. En de ceremonie. Alles. De meeste van mijn bruidsparen zijn nogal perfectionistisch, lichtelijke control freaks. Ik moet het vertrouwen zien te krijgen en zorgen dat ze het loslaten. Het zijn mensen die de lat hoog hebben liggen, alles moet kloppen, logisch want ze geven heel veel geld uit. Ze willen vooral dat hun gasten verwend worden. Dat zit ’m in details, te beginnen met een mooie kaart waarvan iedereen zegt, ‘oh die ziet er prachtig uit, ik verheug me nu al’.

Les 5: Zorg voor een hart in het feest
“Er moet een hart in het feest zitten. Voor mij is dat de ceremonie, waar we veel tijd aan besteden met de juiste mensen en de juiste woorden. Het gaat niet alleen om uiterlijk, om jurk, locatie en eten. Vervolgens is rust heel belangrijk. Op de dag zelf hoeven ze nergens aan te denken. Ik ben ze steeds een stapje voor, de bruid en de bruidegom. Ja, ik ontzorg, weer zo’n vreselijk woord, haha, net als weddingplanner eigenlijk. Dat klinkt als een groot sprookje. Van te voren is er heus wat gesteggel, over gastenlijsten, tafelschikkingen, leveranciers, dat is niet altijd leuk. Maar tijdens de bruiloft moet dat allemaal weg zijn. Daarom pleit ik zelf voor de meerdaagse bruiloft, al vinden mensen dat klinken als een hoop gedoe. Integendeel! Als je na een drukke dag met dagelijkse beslommeringen, wassen draaien en boodschappen doen ’s avonds nog naar een feest moet, dan kom je al met het zweet op de rug aan en voelt het als een verplicht nummer. Terwijl als je op vrijdag gaat rijden of op het vliegtuig stapt, en er staat als je aankomt een wijntje klaar maar je hoeft nog niks, dan zie ik iedereen al in een bepaalde ontspanning zakkeen. De volgende dag kun je rustig ontbijten en iets gaan doen, of niet, zwemmen, wandelen, of naar de visagie of de kapper. Dat is al zo goed voor de sfeer. Ik bedenk graag iets met een knipoog, iets wat bij een stel past. We hadden een keer een bruid die een goede visagist wilde. Dat werd Leco (van Zadelhoff, red. ) en we hebben toen een ‘Salon Leco’ gemaakt waar alle dames ’s ochtends nog even hun haar en nagels en alles konden laten doen.”

Les 6: Met een glimlach los je veel op
“Ik ben er de hele bruiloft bij, van begin tot eind, totdat de laatste scherven bij wijze van spreken op de dansvloer bij elkaar worden geveegd. Bij het afbouwen in de nacht tot 4 uur, ook als ik om 8 uur ’s ochtends al present was. Er kan altijd iets fout gaan. Ik heb een koffer met verschillende schoenen mee om te wisselen tijdens de dag. De stappenteller maakt vaak overuren.

Bij mijn eerste bruiloft was de taart zoek. Een van mijn grootste nachtmerries was toen een bruidegom twee maanden van tevoren zei: ik wil het niet meer. Alles was al klaar. Hij kreeg de bibbers. Uiteindelijk zijn ze wel getrouwd hoor, maar af en toe ben ik een halve therapeut. Als ik zelf in de stress schiet dan bedenk ik meteen dat rust en een glimlach beter werken. Dat mensen zeggen: maar Wiesje is er dus het komt goed, terwijl ik ook echt wel eens denk: ik weet het even niet.

Les 7: Het hoeft niet altijd duur te zijn, maar het mag wel
Soms komen de bizarste wensen voorbij. Dan hoor ik: we komen met een helikopter. Ja, prima, maar als puntje bij paaltje komt, dan wordt het vaak toch wel een beetje anders. Ik zal nooit zeggen dat dingen niet kunnen, tenzij ik echt denk: dat gaat te ver. Soms is tijd mijn bondgenoot, dan ebben dingen weg, soms gebeurt het gewoon. Zo had ik een keer een stel met vier kinderen en de bruidegom wilde heel graag met zijn Rolls Royce de kerk inrijden, de Hooglandse kerk in Leiden. Ik dacht echt van nou, dat kan niet, dat mag vast niet! Ik had er ook wel een beetje moeite mee: moeten we dat willen? We zijn er heen gegaan en hebben gemeten: bleek er aan weerszijden van de deur precies twee centimeter over te zijn. En bij de kerk vonden ze het goed, ze zeiden: vroeger reed men ook met paard en wagen de ene deur in en de andere uit. Dus hup, grote rode loper en daar reed die auto de kerk in. Bizar en bijzonder!

Het hoeven niet altijd dure dingen te zijn, soms zijn het dat wel. We hebben in de Vondelkerk in Amsterdam – en ook een keer in de Orangerie in Den Bosch – bloemenwanden gemaakt, daar zijn dan tien- tot vijftienduizend rozen mee gemoeid. Zo’n wand wordt ’s nachts met de hand opgebouwd en ingestoken, het staat een dag en wordt dan weer afgebroken. Weg is het. Soms sta ik daar wel bij stil, ja, dat we heel intensief werken aan iets wat zo weer voorbij is. Dat geldt zowel voor huwelijken als voor uitvaarten. Ik wil graag mooie herinneringen maken.’’

Les 8: 'De mooiste dag van je leven' is een cliché
“Je wilt niet weten aan hoeveel dingen je tegelijk moet denken. Aan parkeervergunningen als het in Amsterdam is, aan dat de veilingkarren van de bloemen zachte banden moeten hebben omdat je ’s nachts bij het afbreken niet te veel herrie wil maken.
De bruiloft van Caroline Tensen was op Vlieland, dat was ook even wat anders. We mochten niet met de auto erheen en alles wat naar het eiland moest werd in de haven van Harlingen neergezet, maar daar gaan levensmiddelen altijd voor. Het was dus spannend of onze spullen op tijd over zouden zijn. Ook wilden ze graag op het strand trouwen en het weer was dramatisch slecht. Uiteindelijk is het allemaal gelukt en was het super. Het zijn ook gewoon heel leuke mensen, Caroline was zo blij met de man die ze gevonden had. Mooi vind ik dat, je weet ook nooit hoe het leven verder loopt, dan wil je vieren. Dat is fijn aan die wat oudere doelgroep, ze zijn wat minder met zichzelf bezig, het gaat om samenzijn, delen. Je trouwdag als ‘de mooiste dag van je leven’, daar kan ik helemaal niets mee, met dat cliché. Natuurlijk mag het een bijzondere dag zijn, maar de mooiste? Ik hoor ’m vaak voorbijkomen hoor, maar eigenlijk altijd wel een beetje gekscherend.”

Wiesje Hallewas werd in geboren in 1968 in Weesp, in een predikantengezin. Het gezin verhuisde vaak.  Penitentiair Psychiatrisch Centrum van de Bijlmer Bajes, was teamleider en vervolgens afdelingshoofd bij verschillende verpleeg- en verzorgingshuizen. Later werkte ze als wijkverpleegkundige in de ouder- en kindzorg in verschillende wijken in Den Haag met als specialistie borstvoeding, huilbabies en opvoedcursussen.

Sinds 2006 heeft ze haar bedrijf Wedding&planning en werd al snel weddingplanner van diverse bekende Nederlanders. Ze werkte enkele seizoenen mee aan het programma ‘Weddingplanner’ van RTL4, In de Ban van de Ring en met regelmaat als expert aan het woord in RTL Boulevard & Shownieuws.

Wiesje Hallewas woont met haar man en vier kinderen (14, 17, 19 en 21) in Barendrecht.